Irene vindt het een goed plan als alle mensen die gaan scheiden verplicht op mindfulnesscursus gaan.
Ik ben in best veel dingen niet zo goed als ik zou willen (tja, de perfectionist in mij) maar er is ook iets waar ik écht heel goed in ben: scheiden en gescheiden zijn. En daar ben ik reuze trots op. Want jee, wat zie ik toch veel gedoe om mij heen en wat een kinderleed geeft het. Echt, ik snap ’t hoor, iedereen die boos is, enorm vindt dat hij of zij dit niet heeft verdiend en het gevoel dat je weken met een dekbed over je hoofd in je bed wil liggen, ken ik ook. Maar toch: get over it. Hou op met blijven hangen in verdriet, verwijten, wraakgevoelens en hou op met zeuren en klagen. Ook als je hem een zak vindt en je leven heel erg niet zo loopt als je wilt, is mijn advies: kijk ook even naar jezelf. Als een relatie misloopt, is dat toch omdat twee mensen iets niet goed doen. Kun je eerlijk kijken naar je eigen rol in het geheel? Kun je het naast stom, oneerlijk en belachelijk misschien ook moedig vinden dat de ander alles overhoop durft te gooien? Kun je zien wat voor leuke vader het eigenlijk is? Kun je naar je kinderen kijken en blij voor ze zijn als ze iets leuks hebben gedaan met de ander? Kun je al je boosheid en verdriet achterwege laten als het om je kinderen gaat?
Laatst praatte ik erover met een vriendin die bij jeugdzorg werkt. Ze vertelde over al die vechtscheidingen waar ze druk mee is en we probeerden te bedenken wat ze zou kunnen doen om ruziënde ouders ervan te doordringen dat het anders moet. We kwamen tot de conclusie dat een verplichte mindfulnesscursus een mooie oplossing zou zijn. Daarin leer je zoveel over accepteren, loslaten, van een afstandje naar je eigen gedrag en emoties kijken en nog veel meer dingen waar je wat aan hebt als je in een scheiding zit. In het boek Voluit leven – mindfulness of de kunst van het aanvaarden van Bohlmeijer/Hulsbergen staat een mooi stukje over verandering en acceptatie.
“Verandering is alleen mogelijk op basis van acceptatie. Dit klinkt paradoxaal, maar toch is het zo. Stel dat je een wandeling maakt in een uitgestrekt natuurgebied en op een gegeven moment verdwaalt. Je kunt dan verschillende dingen doen. Je kunt heel erg boos worden. Je kunt bij de pakken neerzitten. Je kunt als een gek in een bepaalde richting gaan lopen. Je kunt heel hard gaan schreeuwen. In veel gevallen helpen deze acties je niet, je verspilt je energie. De kans dat je nog verder verdwaalt is groot. Je vertrouwen neemt af.
De grootste kans op overleving is als je eerst je situatie onder ogen ziet. Als je accepteert dat je bent verdwaald. Dat betekent ook dat je je gevoelens van onzekerheid, eenzaamheid en angst accepteert. Maar je laat je niet verleiden om direct te reageren op deze emoties. (…) Zo is het ook in het leven. Om verandering aan te brengen als dat is gewenst (als we niet het leven leiden dat we zouden willen en kunnen leiden), zullen we eerst de situatie juist moeten accepteren en ervaren zoals die nu is.”
Mooi om over na te denken. Want je kunt de situatie soms niet veranderen. Maar wel hoe je ermee omgaat.
Irene is samen met Astrid creative director van Flow. Elke vrijdag schrijft ze over hoe ze de lessen uit verschillende mindfulness-trainingen toepast in haar daily life. Ze woont in Haarlem met haar kinderen (co-ouderschap) van 10 en 13.
