Irene maakt geen goede voornemens, want die maken haar ongelukkig. Elke vrijdag schrijft ze over hoe ze de lessen uit verschillende mindfulness-trainingen toepast in haar daily life.
Toen ik laatst voor een Engelse site werd geïnterviewd, zei ik dit op de vraag wat mijn goede voornemens waren voor het nieuwe jaar: “I never make them because they make me unhappy. A few years ago, I decided to stop thinking about what I want to do differently and start focusing on the things that had gone well during the past twelve months. It’s a more gentle way to approach the New Year: thinking about what I liked, and what I want to take from that into the coming year. In the end, the result is the same: when I recall those great Sunday mornings that I spent doing nothing and avoiding those to-do lists, I think to myself how wonderful it will be to have more of those kinds of moments next year. And that means that, ultimately, I will try to be a little less strict on myself and lighten up with the demands I put on myself.”
Dat klonk natuurlijk wel heel wijs en mooi, maar eigenlijk is ’t helemaal niet waar. Stiekem zitten er heel veel goede voornemens in mijn hoofd. Is er een stemmetje dat iets roept over meer sporten, minder snoepen, meer boeken lezen, minder tv kijken, meer tijd verlummelen, minder kattig doen, meer loslaten, minder stressen, meer van de natuur genieten en minder zeuren.
Gelukkig weet ik ook allemaal al dat dat toch niet gaat lukken. Dus ik heb ze gewoon niet genoemd, die voornemens en er een mooi verhaaltje van gemaakt. Maar eigenlijk was het antwoord dus: ze zijn er wel, maar ik negeer ze lekker. En da’s tegelijk mijn belangrijkste voornemen voor volgend jaar. Dat stemmetje in het hoofd negeren dat steeds roept meer en minder. Wie doet mee?
