Wat gebeurt er toch allemaal, en hoe gaan we met alle veranderingen om? Op ons blog vertelt steeds iemand van het Flow team hoe zij de dingen aanpakt: praktisch en in het hoofd. Deze keer: Astrid (creative director Flow) over kwetsbaarheid.
Herken je dat? Dat je bij de supermarkt loopt, al die houd-afstand-kruizen en strepen op de grond ziet en even moet slikken? Dat je op de radio een liedje hoort en opeens moet huilen. Dat je verdrietig bent als iemand met een boog om je heen loopt, zo logisch, zo nodig maar ook zo hoe het niet hoort te gaan.
Dat je ’s ochtends wakker wordt en denkt aan je kind dat opnieuw een dag ingaat zonder zijn klas. Dat je in je agenda kijkt en een concert ziet staan dat niet doorgaat en je nog weet hoe blij je was toen je kaartjes had geregeld. Of de oudste die binnenloopt en zegt: ‘Net een mail gehad, schoolreis ook afgelast.’
Bloemen bij mijn ouders brengen maar elkaar niet kunnen omarmen. Nog ééntje: een oud en nieuw-foto met vrienden, die opeens heel anders voelt. Hoe wisten we niet wat ons boven het hoofd hing dit jaar?
Ik voel me kwetsbaar deze dagen. En ik weet dat ik niet de enige ben. Collega’s die naar hun moeder moeten zwaaien vanuit de tuin van het verpleeghuis. Een vriendin met een zieke broer. Een kind in het buitenland, dat voorlopig niet kan komen. We zijn allemaal geraakt, en lopen een beetje zoekend rondjes in ons eigen verhaal.
Maar er is een andere kant. Namelijk dat hoe onwerkelijk de situatie ook is, hoe oprecht en werkelijk de gesprekken zijn die we opeens met elkaar voeren. Via Zoom, op social media, of op anderhalve meter afstand: iedereen laat zijn schild vallen.
Zeggen dat je bang bent, niet geslapen hebt, je zorgen maakt: het lijkt opeens heel gewoon. Ik hoor in ieder geval nooit meer: o goed hoor, als ik vraag hoe het gaat. Mails van halve vreemden beginnen met de zin: ik hoop dat je het redt. Berichten eindigen met: doe voorzichtig. Zelfs de mailtjes van winkels en bedrijven kunnen me raken door een net goed gekozen zin.
Filterloos delen, en zeggen hoe het echt met je gaat, mij bevalt het eigenlijk wel. Ik hoop dat het zo blijft de komende weken. Volgens mij helpt het ons door deze rare tijd. En nog meer hoop ik dat we het blijven doen als straks alles weer een beetje gewoner is. Voor nu: ik hoop dat je het redt. Doe voorzichtig, blijf gezond en houd je vooral niet groter dan je je voelt.
Tekst en fotografie Astrid van der Hulst
