Ik, Bente, heb geen groene vingers. Maar volgens Makkelijke Moestuin maakt dat niet uit, zelfs de grootste nietskunner moet het lukken een moestuin aan te leggen met hun duurzame starterspakket. Ik probeer het uit en jullie mogen meegenieten.

Als je mijn vorige stukjes hebt gelezen, weet je dat mijn vader net zo enthousiast is over mijn nieuwe moestuin als ik. Steevast lopen we nu, apart van elkaar, elke dag naar die houten bak, in de hoop dat we de ander kunnen vertellen dat er een nieuwe ontwikkeling is. “Pap!” heb ik menig keer geschreeuwd. “Er is een nieuw sprietje!” Soms zag mijn vader het eerder dan ik en dan was het: “Bent, heb je gezien hoe groot het blad is geworden sinds gisteren?”

Ik begin het steeds meer te waarderen. Niet alleen de moestuin, maar ook de tuin waarin-ie staat. Waar ik vroeger dat plekje vol groen vooral zag als ‘die ene plaats om te zonnen’, kijk ik nu mijn ogen uit. Word ik gelukkig als ik een bij zie landen op een bloem. Kan ik gefascineerd naar een vogel kijken die zijn nestje bouwt. Valt het me nu pas op hoeveel verschillende kleuren paars er in de natuur bestaan.

Misschien heeft die nieuwe waardering te maken met ouder worden, of misschien ben ik me door het starten van die moestuin bewuster geworden van wat er altijd al om ons heen is geweest. Ik denk dat het een beetje van beide is. Dat is ook wat ik heb ontdekt door het moestuinieren: de reis is zo veel belangrijker dan de bestemming. Groot cliché, weet ik. Maar wel waar.

Onverwachte winst

Zo was mijn einddoel van al dat ploeteren in de aarde de oogst geweest. Als ik mijn eerste radijs kan eten, dacht ik toen ik de zaden voor het eerst in de aarde stopte, dan heb ik mijn doel bereikt. Toen het moment eenmaal daar was, was de euforie er ook. “Pap,” schreeuwde ik voor de zoveelste keer sinds de start van mijn project, “ze zijn er, ze zijn er, ze zijn er!” Ik trok de planten uit de aarde, waste de groente onder de koude kraan en at samen met hem de eerste oogst.

Maar gek genoeg was het moment van oogst niet specialer dan het eerste sprietje, het eerste stukje groen, het eerste grote blad. Het was het proces zelf dat me zo gelukkig maakte, niet het einddoel. Sterker nog: ik oogst nu zo veel (bladeren van bieten, radijzen, winterpostelein, bindsla, nog meer sla) dat we het niet eens allemaal kunnen opeten. En, ik beken: ik lus het ook niet allemaal. “Maar daar gaat het ook niet om hè Bent,” zei pap laatst. “Het zien groeien is belangrijker dan het eten ervan.”

En dat is nog zo’n onverwachte winst van die moestuin: de band met mijn vader die nog sterker is geworden door onze gedeelde interesse. Lang verhaal kort: een moestuin brengt je meer dan alleen wat sla voor op je bord.