Bente onderweg naar Santiago #9: waarom doe ik dit ook alweer?

Online editor Bente van de Wouw liep in 2019 na een burn-out, paniek- en angststoornis de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella en schreef er een boek over: Onderweg. In deze reeks deelt ze het online dagboek dat ze tijdens haar wandeling elke dag bijhield.

Dag 25: Trabadelo naar Linares: (23,7 km)

Als ik aan de ontbijttafel vraag of een medepelgrim goed heeft geslapen, krijg ik een hoop gemopper terug. “Ik sliep goed voor anderhalf uur, daarna botste een man tegen mijn bed aan en lag ik nog lang wakker.” Ik knik een paar keer en zeg dat ik het rot voor haar vind. Een uur later loop ik met de zestigjarige Jim uit Amerika in het donker over de weg. We zijn veel samen de laatste dagen, belanden altijd in dezelfde plaatsjes en albergues.

“Ik voel me een beetje schuldig,” zegt hij. “Waarom?” vraag ik. “Ik heb nogal grote voeten en ik botste per ongeluk tegen het bed van mijn buurvrouw aan.” Ik zeg met een lach dat ik dat verhaal ken. Hij vertelt verder: “Ja, kennelijk was ze zo boos dat ze twee uur later midden in de nacht tegen mijn bed bonkte.” Nu moet ik nog harder lachen. “Het is eigenlijk best grappig,” zegt Jim. “Maar ik voelde me zo schuldig dat ik de hele nacht wakker heb gelegen.”

Zijn verhaal klinkt bekend. Ook ik heb een pelgrim de kast op gejaagd omdat ik vergeten was haar schoenen binnen te zetten toen het regende. Ze was behoorlijk pissig op me en de rest van de ochtend voelde ik me schuldig, ook al was het haar eigen verantwoordelijkheid.

“Weet je wat het is Jim,” zeg ik. “Er zullen altijd mensen zijn die ons niet mogen. We kunnen niet altijd de held spelen in andermans verhaal. Soms zijn we de slechterik, of we nou willen of niet.”

Hij is het met me eens, en de rest van de dag maken we er nog grapjes over. Het niet altijd overweg kunnen met anderen, en dat accepteren, dat is ook de camino. Nog 155 kilometer te gaan. P.S. Raad eens wie er boven mij slaapt? Ik durf bijna niet te bewegen…

Dag 26: Linares naar Samos (26,8 km)

“Waarom doen we de Camino ook alweer?” vraag ik aan Jim als we om zeven uur ’s ochtends in het donker door harde regen en wind ergens op een verlaten weggetje lopen. De ochtend is pittig en dat komt door het stormachtige weer. Was het een week geleden nog zomer in Spanje, zitten we nu volop in de herfst. Maar ‘the camino provides’, en we komen een taverne tegen met een open haard en een ober die gratis churros uitdeelt.

We warmen op en ik loop alleen verder. Voornamelijk door het bos en kleine dorpjes met slapende honden, soms langs de weg en aan het einde naast een rivier. Het stadje waar ik slaap heeft een prachtig klooster. Ik doe er een rondleiding, eet ’s avonds met een gepensioneerde man uit Zweden en duik vroeg mijn bed in. Daarom doen we de Camino. Nog maar 129 kilometer.

Dag 27: Samos naar Ferreiros (25,5 km)

Vandaag ben ik er vooral een beetje klaar mee. Met de slaapzalen, de snurkers, hetzelfde eten, de lange wandeldagen, de kou. Nu ik weet dat ik er bijna ben, wil ik er ook gewoon zijn. En dan is er nog de heimwee, het verlangen naar huis. Naar een bed zonder plastic matrassen, naar dekens in plaats van slaapzakken, naar bankhangen. Maar lopen naar Santiago blijven we doen, met thuis in gedachten. Nog 100 kilometer te gaan.