De zinnetjes van Aaf: "Eerst de roots, dan de wings"

Na het zien van een iets te zoete Instagram-quote kwam columnist Aaf Brandt Corstius erachter: haar kinderen hebben iets anders nodig dan voorgesneden appeltjes en spelletjes doen met hun moeder.

Moet ik me nu echt laten beïnvloeden door een influencer, dacht ik gegeneerd toen ik een quote opschreef in de notities die ik speciaal voor deze column bijhoud. Nou ja, waarom ook niet? Influencers beïnvloeden nou eenmaal. Dat is hun beroep. Daarom heten ze zo! Ik had ook al menig midcentury meubel en blousejes gekocht door pure online beïnvloeding, waarom zou ik dan niet een zinnetje onthouden van een van die types?

De types die ik nu op Instagram in het vizier had, kende ik voorheen nog niet, maar in een woonblad las ik een artikel over hen. Het waren de Goodwins, een gezin dat op Hawaii en Instagram het ultiem fotografeerbare leven leefde: de hele dag surfen, honderd kinderen met blonde haren, iedereen bruin en gespierd, wonen in een boomhut (daar ging die reportage in het blad over). Tot mijn – bijna – opluchting stond er in het interview wel dat surfvader en surfmoeder dit jaar een fikse huwelijkscrisis hadden beleefd, waar ze overheen waren gekomen, maar toch. Niet álles was pais, vree en gefilterd.

Suikerzoet bijsmaakje

Ik ging na het lezen van die woonreportage eens lekker door @thegoodwinway scrollen, dat uiteraard helemaal volgepleisterd was met zachte witte honden, kinderen die in tie-dyeshirts paardreden op het strand en uitzinnige surfacties op rollende golven. Toen ik eenmaal teruggescrold was tot 17 februari 2020 (beschamend, ik weet het) kwam ik terecht bij een foto van een kind in een auto, en daaronder stond: ‘There are only two gifts we should give our kids. One is roots and the other is wings.’ En hoewel hij iets van het suikerzoete bijsmaakje had dat nu eenmaal alle Instagram-quotes hebben, kwam hij toch wel erg bij me binnen, zo waar was hij.

Nu mijn eigen kinderen groter worden (tien en elf, ruim) en mijn stiefkinderen van twintig nota bene al op zichzelf wonen, zie ik steeds meer in dat ze eindeloos koesteren en voeren en appels in vieren delen en vragen of ze een spelletje met je willen doen natuurlijk goed is, maar dat je op een gegeven moment moet overstappen op het wings-gedeelte: ze zelf laten wegvliegen, of in ieder geval die vleugels laten trainen. Dat betekent: ze met rust laten. En zelf dingen laten doen. Zelf fietsen, zelf de stad in, zelf kleren uitkiezen, zelf afspraken maken met hun vrienden zonder tussenkomst van ouders met appgroepen.

Tijd voor de wings

En urghhhhhh wat is dat ingewikkeld. Zo ingewikkeld dat alleen het woord urghhhhhh op zijn plaats is. Je kinderen gaan zomaar de wijde wereld in; mijn oudste begint nu aan de middelbare school, en die van tien vraagt steeds wanneer ze op z’n vroegst op kamers mag (wat ik lichtelijk alarmerend vind, maar wat ik opvat als een teken van gezonde en zeer vroege wings).

Ik ben jarenlang bezig geweest met de roots, en volgens mij zit het daarmee goed (al gaan we die natuurlijk nog sterker maken met allerlei Pokon en goede aarde), maar nu wordt het ook tijd voor de wings. Ik ga geen tie-dyeshirts kopen door de beïnvloeding van de Goodwins, maar ik denk dat deze zin van hen nog heel vaak in mijn hoofd gaat resoneren.