Van de ene drukke week de andere haastige periode in: het kan lastig zijn om een adempauze voor jezelf in te lassen als je nooit écht rust neemt, vindt ook columnist Aaf Brandt Corstius. Dit inzicht hielp haar op weg.
‘Pak je rust.’ ‘Rust je wel goed uit?’ ‘Doe je niet te veel?’ ‘Je hoest nu al heel lang, geeft je lichaam niet een grens aan?’ Ja, ze waren allemaal waar, de goedbedoelde opmerkingen die mensen uit mijn omgeving tegen me maakten. Maar ik kon er niet zo veel mee.
Niet op adem kunnen komen
Mijn leven lag een beetje in puin, niet zo erg als sommige andere levens, maar toch, er gebeurde een hoop tegelijk en ik moest ook nog deadlines halen, kinderen verzorgen, de hond uitlaten, het huis opruimen en voor mijn kunstopleiding een tentoonstelling en website opstellen met mijn werk van het afgelopen jaar – werk waarmee ik soms stevig achterliep.
Mijn weken waren zo vol dat op adem komen er niet bij was, ik wilde niet eens op adem komen, ik wilde door. En toen las ik, ergens in die tijd, een interview met Wende Snijders in de weekendrubriek in Volkskrant Magazine. Ik denk dat ik ooit de eerste was die Wende interviewde, dat is dan weer mijn claim to fame: ik moest lang, inmiddels een decennia geleden, een artikel maken over aanstormend talent van de Amsterdamse theaterschool, en daar was zij ook bij.
Een batterij op pootjes
Ze vertelde in Volkskrant Magazine over een bijzonder hectische periode in haar eigen leven, en zei erbij: ‘We zijn wandelende batterijen op pootjes en soms moet je opladen – en dat vergat ik soms.’ Die zin sprak me bijzonder aan. Wende Snijders lijkt me niet iemand die gauw moe, ziek, zwak of misselijk is. Maar je kunt gewoon, zoals zij zegt, vergeten dat je moet opladen.
Ook het beeld van de wandelende batterij op pootjes vond ik aansprekend. Je kunt wel zeggen: mijn batterij is leeg, mijn mandje is vol, mijn taks is bereikt, maar eigenlijk bén je de batterij. Er is geen batterij die je even kunt opladen, je moet jezelf opladen. En dat is toch net iets anders. Het helpt om jezelf als een batterij op pootjes te zien. En het is ook grappig.
Zo had ik onlangs ineens een vrije dag van mijn opleiding. Ik was in al mijn haast en chaos vergeten om op het rooster te kijken, dus die vrije dag kwam zomaar op mijn dak vallen. Ik moest nog 1001 dingen doen, en achter op een envelop van de Belastingdienst die ik ook nog moest openmaken, maakte ik een lijst van ongeveer tien dingen die ik met deze vrije cadeaudag zou doen.
Hup, de nagelsalon in
Het ene klusje lukte niet. Het andere duurde te lang. Ik draalde en wist het even niet meer. Eerst naar de printshop fietsen of nu een tas inpakken? Mijn batterij was overduidelijk leeg, of nee, ik was overduidelijk leeg. Ik keek naar mijn hoofd: bleek en met wallen. Ik hoorde mezelf weer eens flink hoesten. Ik bekeek mijn handen, met kapotte, afgebladderde nagels.
Ik fietste naar de nagelsalon, installeerde me in een stoel, zette mijn voeten in het voetenbad, drukte op de knop van de massagestoel en ging pas weer weg toen mijn teennagels roze gelakt waren en mijn vingernagels scharlakenrood. De vrouw naast me wilde dezelfde kleur, wees ze. Ik was iemands voorbeeld in selfcare, op heel kleine schaal. Ik was weer een beetje opgeladen.
Meer lezen
- De stressreset: deze oefening kost je maar 3 minuten
- Hoe doe je niks? Een gids voor mensen die niet kunnen stilzitten (maar dat wel willen)
- Alle columns van Aaf.
Gepubliceerd op 31 maart 2025
