Bente probeerde de app Headspace voor een maand en dit is wat er gebeurde

Denk je aan een meditatie-app, dan kom je al snel terecht bij Headspace. Online editor Bente probeerde de app uit voor een kleine maand en dit gebeurde er.

Mediteren en ik zijn geen vreemden van elkaar. Ik kwam in aanraking met de oefening – want zo noemen ze het, een ‘practice’ – toen ik in mijn burn-out zat en behoefte had aan rust. In het begin leverde het vooral paniek op, want als je heel stil op zo’n kussen gaat zitten komen er emoties omhoog die je misschien eerder hebt weggedrukt. In mijn geval waren dat vooral veel angst en verdriet.

Later merkte ik dat mediteren me niet per se hielp bij het krijgen van een leger hoofd (in mijn creatieve koppie is het nooit stil) maar dat ik wel inzicht kreeg in de gedachten die ik had en de emoties die ik voelde. En dat was prettig. Toch ging ik steeds minder vaak op dat kussen zitten. Omdat ik geen tijd, geen zin, geen puf had en stiekem ook een beetje omdat ik niet wist of ik het allemaal wel goed deed.

Tot ik een maand geleden een aanbieding zag voor Headspace en dacht: zal ik? Ik besloot van ja en downloadde de app. Een kleine maand lang mediteerde ik met Heaspace, (bijna) iedere dag. Dit zijn mijn ondervindingen.

Wat ik leerde van iedere dag mediteren

Gedachten mogen er zijn

Had ik eerst een beetje het gevoel dat ik het fout deed als ik weer afgeleid werd door mijn gedachten, leerde ik door de begeleide meditaties dat die afleiding er simpelweg bij hoort. Zo zit je brein in elkaar en daar kun je bar weinig aan veranderen. De kunst is om je aandacht weer terug te brengen bij je ademhaling, zelfs als je tien keer per minuut terugvliegt naar je hersenspinsels. Dat vond ik best wel een verademing, omdat het me leerde dat je meditatie niet per se fout (of goed) kunt doen. Het is een oefening in in het nu zijn, in observatie. Niets meer en niets minder.

Ik ontdekte patronen

Door iedere dag op dat kussen te zitten en mijn lichaam en geest te observeren, ontdekte ik dat er bepaalde patronen in mijn gedachten zaten. Hé, daar is weer die angstgedachte. Of: daar heb je die ellenlange to do-lijst weer. Prettig wel, want daardoor besefte ik dat ik niet per se iets met die gedachten hoefde te doen. Ze waren er, soms kwam dezelfde gedachte wel tien keer voorbij, maar erop ingaan hoefde niet. En uiteindelijk verdween ie dan vanzelf weer. Of niet, en dat is ook goed.

Het gaf structuur

Iedere dag rond hetzelfde tijdstip op zo’n kussen zitten, hoe ik me ook voelde, gaf structuur. Soms voelde ik me rusteloos, andere dagen weer verdrietig en vaak ook gewoon content. Hoe mijn pet ook stond, ik was er. En door de begeleiding leerde ik dat het helemaal niks uitmaakte hoe je je voelde. Iedere emotie mocht er zijn. Fijn.

Ik voelde weerstand

Blijkbaar word ik spastisch als ik een moeilijke emotie voel. Met verdriet kan ik goed omgaan en met boosheid ook. Het zijn angst en paniek waar ik van ga steigeren, ontdekte ik in die maand van meditatie. Dan kreeg ik de neiging om de emoties weg te drukken. Bedacht ik allerlei manieren om er zo snel mogelijk van af te komen. Ik hoef jullie niet te vertellen dat dat hartstikke averechts werkt. Nu probeer ik ook die emoties de ruimte te geven en er vooral niet over te oordelen. Dat kost wat oefening, maar gelukkig heb ik daar nog alle tijd voor.

Of ik na een maand nog doorga met mediteren via Headspace? Een dikke ja. Al is het alleen maar om te ontdekken wat er nog meer gebeurt in dat hoofd van mij als ik alle controle en weerstand loslaat.