Het roer om: Astrid stapte uit de ratrace en verhuisde naar Oostenrijk

Soms is het opeens helder wat je te doen staat. En zo werkte mondhygiënist Astrid afgelopen winter bijna drie maanden als hotelreceptionist in de Oostenrijkse bergen. Daarna was alles anders.

“Als kind was de tijd al niet van mij. Op mijn dertiende ging ik uit huis om te handballen bij een DDR Sportgymnasium – ik ben een echte Ossie. Sport was mijn leven, vrije tijd bestond niet. Ook later kreeg ik steeds meer het gevoel dat ik werd geleefd. Mijn relatie, twee kinderen, alles perfect willen doen… het voelde als veel. Mijn werk als mondhygiënist bleef ik doen, maar het lukte niet meer goed om te ontspannen.”

Hier hoor ik

“Wat was mijn weg? vroeg ik me af. Daarvoor zocht ik zoals vaker naar tekens, zoals ik ze noem. Deze keer was dat een foto van het Bio-hotel Bergkristall in Schladming- Rohrmoosdie ik op Instagram zag, waar ze skiën combineren met yoga en mindfulness. Tijdens de lockdowns werd mijn vakantie steeds uitgesteld, en zo kreeg ik mailcontact met de eigenares. Ik schreef: ‘Denk maar aan mij als je ooit tijdelijk een receptionist nodig hebt, dan maak ik er een workation van.’ In oktober 2021 was het zover. Zij ging met zwangerschapsverlof en zocht een invaller. Ik mocht alvast een keer komen en meteen bij aankomst dacht ik: hier hoor ik. De mooie kamers, de geur van hout, de lieve mensen, de bergen, de stilte, de sneeuw en de natuur. Nergens anders voelde ik me zo snel thuis.”

Vogelperspectief

“Nu moest ik het nog regelen, thuis en op mijn werk. Iedereen bewoog mee. Mijn man reist veel voor zijn werk en moest ook nu twee weken weg. Een bevriende binnenhuis-stylist uit Leipzig die niet lekker in haar vel zat, sprong bij. Ze vond het heerlijk, en heeft ook nog mijn hele huis aangepakt. De tandartspraktijk vragen of ik zo lang weg kon blijven, was spannend. Maar mijn baas zei: ‘Wat goed is voor jou, is goed voor ons en je patiënten.’ Durf te vragen, dat is wat ik heb geleerd. Mijn avontuur leverde zo voor iedereen iets positiefs op. Ook voor mijn kinderen: ze mochten twee keer bij me op skivakantie komen en zijn nog zelfstandiger geworden.

Mijn doel was mezelf terugvinden. Afstand nemen, vanuit vogelperspectief kijken wat ik echt belangrijk vind. Omdat niemand me daar kende, kon ik zijn wie ik wilde zijn en nieuwe grenzen stellen. Ik voel me nu vrijer, minder angstig, gelukkiger.”

Eindelijk een beetje kleur

“Het ritme in de bergen werkte mee. Ik stond vroeg op voor een yogales. Drie keer per week maakte ik het ontbijt en vier avonden deed ik de receptie. Tussendoor skiede of wandelde ik, ik rustte wat of ik ging naar de sauna met uitzicht op het Dachsteingebergte. Soms bakte ik een taart voor de gasten. Als ik om half acht klaar was, deed ik soms nog een yogales en om half negen lag ik erin, met de stilte om me heen. Waar ik ook van genoot: al dertig jaar draag ik altijd wit op mijn werk. Nu kon ik uitpakken met al mijn kleurige kleren.

Weggaan was moeilijk, al blijft die plek in mijn hart. Misschien ga ik deze winter terug, maar mijn verwachtingen laat ik los: ik sta voor alles open. Ik heb ervaren hoe weinig ik eigenlijk nodig heb. Tijd en rust zijn mijn diamanten, die vond ik daar terug. Ik heb mezelf beloofd ze te koesteren.”