Aaf: 'Niemand weet precies hoe het loopt. Waarschijnlijk lukt het gewoon allemaal'

Columnist, schrijver en podcastmaker Aaf Brandt Corstius mijmert over een quote die haar opviel.

Een nieuwe studie of een nieuw carrièrepad volgen is iets wat me momenteel erg bezighoudt, omdat ik dit studiejaar begin aan een nieuwe opleiding: die tot docent beeldende kunst en vormgeving. Parttime, naast mijn werk en gezin, ga ik twee dagen per week kunstgeschiedenis volgen, en didactiek, en allerlei spannends als keramiek en houtbewerking en dingen verzinnen en maken en leren. Het is iets ongelooflijks.

Ik werd in mijn beslissing gesterkt door een vrouw die ik ken, die zich van journalist tot landschapsarchitect laat omscholen. Ze heeft behalve een vrij drukke eigen werkpraktijk ook nog twee kinderen, net als ik, en een stuk of duizend hobby’s en vrienden. Ze is niet echt iemand die veel stilzit. Dat helpt natuurlijk als je er ook nog een opleiding bij gaat doen, maar het kan ook gewoon te veel worden.

Nieuwsgierig als ik ben, en omdat ik mijn eigen toen nog te vormen spannende plannen tot omscholing in mijn hoofd had, vroeg ik haar een tijdje geleden of het niet wat veel was, vier jaar een parttimeopleiding naast werk, gezin en leven.

One step at a time

“Ik kijk gewoon wel hoelang ik het volhoud,” zei ze toen opgeruimd, want behalve druk en in alles geïnteresseerd, is ze ook een opgeruimd type. Die zin sprak me erg aan. Bij sommige dingen kun je niet kijken hoelang je het volhoudt – ik noem maar wat, het krijgen van kinderen of het in huis nemen van een hond. Maar bij andere kun je die zin rustig tegen jezelf zeggen, ook als je zeer vast van plan bent om het wél vol te houden.

Haar uitspraak deed me ook denken aan de algemenere wijsheid die mijn tante Liesje altijd tegen me bezigde als ik weer eens zat te panikeren over (zeer) langetermijnplannen. “One step at a time.”

Een studie, een nieuwe baan, een nieuwe plek om te wonen of zelfs een nieuwe liefde: bij alles moet je kijken hoelang je het volhoudt. En als je dat in je hoofd houdt, is de beslissing makkelijker te nemen. Niemand weet precies hoe het loopt. Waarschijnlijk lukt het gewoon allemaal. En als niet, dan is er nog geen man overboord (of, nou ja, in het geval van de liefde misschien wel).

‘Ik kijk gewoon hoelang ik het volhoud’ – die zin doet het goed op vele fronten in het leven. De vrouw die ik ken, is overigens nog steeds met haar studie bezig en ze vindt het fantastisch. Ze rondt opdracht na opdracht met verve af en krijgt zelfs al klussen in haar nieuwe veld aangeboden. Misschien júíst wel door de ietwat losse houding die ze aanneemt.