Hoe trap je op de rem in een wereld die maar doorgaat? Online editor Bente zoekt het uit en schrijft erover.
Het is vrijdagmiddag rond een uur of vier. Mijn vriend en ik zitten op twee strandstoeltjes voor de tent, voeten in het gras en telefoon in de hand. Hij telt af. “3, 2, 1!” Op 1 zetten we allebei de vliegtuigstand van onze telefoons aan.
Ik ga voor het eerst langer dan een dag offline. Geen appjes, afleidende deuntjes of notificaties. Niet dat eeuwige scrollen op Instagram, Facebook of een andere app waarmee ik mijn tijd best vaak verdoe. Alleen onze tent, de natuur en elkaars gezelschap.
Ik geef eerlijk toe dat ik het spannend vind. Die telefoon is mijn ochtendkrant bij het opstaan en mijn pauzemoment als ik even niets te doen heb. Hoewel ik het ding soms liever kwijt dan rijk ben, is het toch lastig om het daadwerkelijk aan de kant te leggen.
De eerste uren zijn nog wat onwennig. Ik heb regelmatig het gevoel dat ik ‘iets moet checken’ om vervolgens te ontdekken dat dat niet nodig is. En de ochtend erna voelt ook gek. In plaats van wakker worden met Instagram en Facebook, staar ik nu naar het doek van mijn tent, op zoek naar details die ik de avond daarvoor nog niet zag.
Dat klinkt saai, maar eigenlijk is het best fijn. Ik merk ook dat ik meer dagdroom zonder blauw scherm. Ik lees meer bladzijden uit mijn boek en heb het gevoel dat ik meer aanwezig ben in het moment. En hoewel ik het soms mis, als we verdwaald zijn tijdens het wandelen en niet kunnen checken of we goed lopen, bijvoorbeeld, voelt het na 48 uur vooral als een verlichting. Mijn hoofd is leger en rustiger.
Als we de camping weer aflopen met onze weekendtassen, laat ik mijn telefoon gewoon nog even in het voorvakje zitten. De appjes en de deuntjes en de notificaties kunnen nog even wachten.
- Lees ook de andere columns van Bente over vertragen.
- Meer over vertragen vind je in onze special Het grote vertraagboek.
- Op haar Instagrampagina @tobehonestnl plaatst Bente haar illustraties met teksten over het eerlijke leven.
