Sacha Polak: 'Ik kan nu de schoonheid zien van verlies'

De vroege dood van haar moeder hakte erin. Toch staat regisseur Sacha Polak best vrolijk in het leven – en impulsief. ‘Met een camper, man en twee jonge kinderen door Europa reizen, dat bleek een heel slecht idee.’ Een gesprek over heden, verleden en toekomst.

Mijn vader overleed drie jaar geleden. Zomaar uit het niets. Hij was thuis, las de krant en opeens was hij dood. Nina, mijn tweede kind, was net een week oud. Ik weet eigenlijk niets meer van het eerste jaar na zijn dood. Alsof ik het geblokt heb. Ik heb altijd veel over de dood nagedacht, ook omdat het zo dichtbij was met mijn overleden moeder. En toen mijn vader. Zo ongrijpbaar. Het kan zomaar opeens gebeuren. Ik heb hierdoor misschien meer dan anderen een angst voor de dood. Ik zie de schoonheid dat het bij het leven hoort, maar het is een harde les.

Toch probeer ik die angst te bezweren en dat lukt ook wel. Ik ben een vrij optimistisch persoon, sta best vrolijk in het leven en geniet ervan. Misschien dat ik door die angst soms wat impulsievere beslissingen neem. Zo gingen we een jaar na mijn vaders overlijden met een camper door Europa trekken. Het was mijn idee, ik dacht: nu zijn de kinderen nog klein en kunnen we zoiets doen. Het had ook wel met zijn dood te maken, het leven vieren.

Lees ook: Dit outdoor-walhalla is dichterbij dan je denkt (er gaat zelfs een nachttrein naartoe)

Het bleek echt een heel slecht idee. Nina was één, Lois tweeënhalf. We kochten een oude camper en daar ging het al mis. Hij ging best vaak stuk en Rutger, niet echt een auto-man, raakte daar gestrest van. We reisden via Frankrijk, door Spanje, naar Italië. In het begin ging het nog wel. Via Sicilië gingen we naar Kroatië, toen naar Slowakije, Hongarije, Polen, de Baltische staten en met de boot naar Finland. Het werd allengs grimmiger, ook de sfeer tussen mij en Rutger. De hele reis had geen seconde langer moeten duren.

Toch  is het bijzonder hoe het geheugen werkt. Want als ik nu bijvoorbeeld terugdenk aan Finland, zie ik ons op dat eilandje, met die sauna erbij, frank en vrij. Maar de vele muggen die ons terroriseerden en wakker hielden, ben ik vergeten.

Rutger en ik hebben het overleefd. Gelukkig. We zijn een goed team, en in ieder geval heel goede vrienden. We weten wat we aan elkaar hebben. Hij weet dat ik iemand ben die, om haar doodsangst te bezweren, soms veel behoefte heeft om nieuwe dingen uit te proberen. Ik op mijn beurt probeer met de dingen die ik bedenk en doe om het leven ten volle te omarmen, de mensen om me heen niet al te ongelukkig te maken. Het is grappig; we hebben nu vlak bij Amsterdam een huisje op een camping in een bos. Daar is iedereen extreem gelukkig. Je hoeft uiteindelijk dus niet ver te gaan om tevreden te zijn.