Hoewel Flow’s Astrid haar overvolle boekenkast en vintage serviezen heel gezellig vindt, vroeg ze zich toch af of haar huis wat minder vol kon. Ze schreef een jaar lang blogs over de betekenis van spullen en ontspullen. We lichten er opnieuw een aantal uit. Deze keer: gouden zinnetjes (en gouden vriendinnen).
Er zijn zo van die zinnetjes die je door het leven kunnen trekken. Ik geloof daar wel in. Zo heb ik heel lang kunnen doen met het zinnetje: ‘Van wie moet dat dan?’ Als er tientallen stemmetjes in mijn hoofd zeiden dat er nog van alles moest gebeuren, mompelde ik: “Van wie moet dat dan?” Vaak moest het van niemand, alleen van mezelf. Het bleek een heel grappige eyeopener, waarmee ik in één klap de vloer aanveegde met mijn to do-lijstje en lekker naar een terras vertrok voor een latte macchiato.
Irene vertrouwde me laatst ook zo’n zinnetje toe. Ze kreeg een weekend lang hulp van een vriendin (een gouden exemplaar als je het mij vraagt, die moet een lintje) die met lede ogen had toegezien hoe Irenes huis een beetje vermoeide trekken begon te vertonen. Dat kwam niet omdat Irene geen overzicht kan bewaren (loop maar een dagje mee op de Flow-redactie of vraag het mijn collega’s, Irenes bionische oog ziet alles!), maar omdat ze na werktijd deed wat we misschien allemaal een beetje meer moeten doen: leven in plaats van opruimen en huishouden, in combinatie met een nogal drukke agenda.
Maar goed, de vriendin in kwestie vond het toch tijd om een beetje hulp aan te bieden. Daarbij was ze toevallig ook dol op opruimen en was haar eigen huis al spic en span, dus ze was ongetwijfeld ook blij met dit nieuwe projectje. Irene nam het aanbod dankbaar aan en ik vond het ook fijn, want ze deed al een tijdje dingen die een beetje au voor mij voelden. Al het bestek door elkaar in de bestekla gooien bijvoorbeeld. De vriendin kwam als een soort Hollandse Marie Kondo en ging als een wervelwind door Irenes huis. Bij elke volle la, bij elk potje met kapotte pennen en bij de verzameling oude blikjes, vroeg ze steeds streng: “Waarom bewaar je dit?”
En Irene, blij met de hulp, maar een beetje emotioneel door al die beslissingen die in één weekend genomen moesten worden, zei dan: “Omdat ik het mooi vind.” Of: “Omdat ik het zonde vind om weg te gooien.” De opruimvriendin gooide toen het gouden zinnetje in de strijd: “Helemaal prima als je in een villa met bijkeuken, kelder en garage woont, maar in dit huis kun je het je niet veroorloven.” En met dit zinnetje werden besteklades ontward, plankjes in de kasten qua inhoud gehalveerd, dertig kapotte pennen weggegooid en een verzameling retroblikken teruggebracht tot een paar pronkstukken.
Les één van dit blog is: koester je vriendinnen en zorg dat er een Marie Kondo-typetje tussen zit. En les twee: kijk eerlijk naar je huis en je spullen. Kun je je al die spullen veroorloven in jouw huidige woonsituatie? Zo ja: lekker houden. Zo nee: weg ermee. (Irene zei trouwens wel naderhand tegen mij: “Als ik ooit in een grote villa woon, ga ik het allemaal weer terugkopen.”
- Meer blogjes van Astrid over ontspullen vind je in Het grote boek van minder.
Tekst en fotografie Astrid van der Hulst
