Leven in de wildernis

Als moderne nomaden trekken de Nederlandse Miriam Lancewood en haar man Peter door Nieuw-Zeeland. Miriam schreef er een boek over en vertelt aan Flow hoe het leven in de natuur haar veranderde. Een fragment uit het artikel.

“Een vriend zette ons diep in de wildernis af. Ik was op alles voorbereid, behalve op één ding: verveling. De eerste dagen was ik totaal in paniek. Er stond niets meer gepland. Het voelde alsof ik geen toekomst meer had. Ik rende rond, maakte een trekkershut schoon, probeerde tevergeefs te jagen. Het duurde wel een paar weken voordat mijn hoofd tot rust kwam. En toen kwam de natuur tot leven. De schoonheid van de eeuwenoude bomen drong tot me door en de stemmingen van de wolken boven de bergen. Ik begon te genieten.”

“In de winter slapen we soms wel veertien uur per nacht. Daar word je een ander mens van. We hebben bijna nooit ruzie. Natuurlijk erger ik me weleens aan Peter als hij maar door blijft praten terwijl ik wil slapen, of als hij op zijn shirt morst, maar dan denk ik al snel: wat maakt het ook uit? Er is hier niemand die het ziet.”