Je baan opzeggen en werk gaan doen dat je écht leuk vindt: vaak blijkt de drempel hoog. Toch hoeft het niet bij fantaseren te blijven. Roos is naast woonzorgbegeleider voor mensen met dementie, ook saxofonist in jazz-, funk- en popbands.
“Op mijn elfde begon ik met saxofoonles en tegen de tijd dat ik vijftien was, maakte ik deel uit van een jazzscene. Ik luisterde naar grootheden als Stan Getz, hield van improviseren. Spelen deed ik na school en later naast mijn opleiding tot meubelmaker. Het was echt iets voor erbij, nooit dacht ik: ik word professioneel muzikant. Tot ik op mijn twintigste werd gevraagd voor een popbandje. Dat was nieuw en spannend. Popmuziek paste bij mijn leeftijd en optreden met zo’n repertoire, voor enthousiast publiek, gaf een kick. Maar ja, hoe kom je daar verder in? Voor het conservatorium vond ik mezelf niet goed genoeg en uiteindelijk rolde ik via een stage de zorgsector in.
Muziek bleef een hobby, maar met de jaren kwamen er wel steeds bandjes bij. Ik had lef, stapte op muzikanten af en als ik een bluesband zag met een geweldige saxofonist, vroeg ik of ik met hem mee mocht spelen. Soms mocht dat en zo breidde mijn netwerk zich uit. Ik accepteerde nooit een fulltime zorgcontract, zodat ik veel tijd kon besteden aan muziek. Zo maakte ik alsnog mijn droom waar. Tegenwoordig verdeel ik mijn tijd fiftyfifty: ik sta regelmatig op podia én ik werk in een zorgcentrum voor mensen met dementie.
Ik zou nu best voltijds muzikant kunnen worden. Ik wil het alleen niet meer. Om in Nederland te kunnen leven van de muziek, moet je je jezelf constant profileren en bijvoorbeeld ook muziekles gaan geven. Dat past niet bij mij. Daarbij geeft mijn werk in de psychogeriatrie me veel voldoening. Soms is het pittig, maar wat overheerst zijn de vele geluksmomenten.
Ooit begeleidde ik een charismatische man die al vroeg alzheimer had gekregen. Hij was muzikaal, had altijd een harmonica bij zich, maar wist niet meer welke muziek hij mooi vond. Toen ben ik nummers uit zijn tijd voor hem gaan spelen op mijn saxofoon. En hij speelde mee! Steeds als hij me daarna zag, haalde hij die harmonica tevoorschijn. Daar kwamen mijn twee passies samen; mooier wordt het niet.
Soms botsen mijn banen. Dan gaat de band nog wat drinken, maar moet ik de volgende dag vroeg op. Ook is het voorgekomen dat ik een optreden moest afzeggen omdat ik nodig was in het zorgcentrum. Maar meestal is het goed te combineren. Juist door die afwisseling blijf ik beide soorten werk prikkelend vinden. Een vetpot is het niet, maar ik heb niet veel nodig. Ik laat me leiden door mijn hart, niet door geld.”
- In Flow 7 vind je meer verhalen van mensen die een droombaan met hun ‘gewone werk’ combineren.
Interview Eveline Stoel Fotografie Anouk de Kleermaeker
