Ergens op de wereld in je eentje op een huis passen: hoe is dat? En hoe gaat dat precies in z’n werk? Flow’s Bente probeert het als housesitter in Engeland.
Vanwege de huizen waarin je terechtkomt en de mooie plekken die je bezoekt, voelt housesitting vaak vooral als vakantie. Ja, je hebt de verantwoordelijkheid over het huis zelf én kat of hond of vis, maar zolang dat allemaal op rolletjes loopt, is het oppassen een piece of cake.
Totdat je de kat of hond of vis kwijtraakt, en dat vakantiegevoel in één klap weg is. Het gebeurt me tijdens de vierde dag in het huis. Ik stap uit bed en loop naar beneden om de dertienjarige hond Brosie wakker te schudden. Roepen gaat niet, want het beestje is zo slechthorend dat ze nog door een langskomende fanfare heen zou slapen.
Alleen valt er niks te schudden, haar mand is leeg. In mijn hoofd hoor ik de stem van de eigenaar: “Brosie slaapt altijd op haar eigen kussen, nooit ergens anders.” Ik raak in paniek. Shit. Als een gek ga ik alle kamers af. Ze ligt niet in de keuken, de huiskamer is akelig stil en ook in de hal is ze nergens te vinden.
Boven hoef ik eigenlijk niet te kijken, daar mag ze van haar baasjes niet komen. Toch check ik op de bovenverdieping ook alle kamers waarvan de deur openstaat. Ze is er niet, gaat er constant door mijn hoofd. Ze. Is. Er. Niet.
Dan breekt het zweet me echt uit. Want de enige plek waar ze dán kan zijn is buiten, en met de vrieskou van die nacht betekent dat niet veel goeds. In mijn hoofd ben ik al aan het voorbereiden hoe ik het de eigenaren ga vertellen. Hoe kun je zo’n boodschap overbrengen zonder over te lopen van verdriet, schaamte en een groot schuldgevoel?
Maar buiten is ze ook niet. Niet op de oprit en ook niet in de achtertuin of de straten eromheen. Met lood in mijn schoenen ga ik weer naar binnen. Nog één keertje iedere kamer af, dan moet ik de baasjes wel bellen. Daar zie ik zo tegenop, dat ik ook de kamers check waarvan de deur dichtzit.
Bij de aller-allerlaatste kamer zie ik iets pluizigs op de grond liggen. Zal het? Ik kom dichterbij. En ja hoor, daar ligt ze. Op het tapijt in een van de slaapkamers, alsof er niets aan de hand is. Hoe ze de deur open en weer dicht heeft gekregen is nog een mysterie, maar het antwoord op die vraag hoef ik niet eens te weten. Opluchting wast alle gevoelens van angst en paniek weg. Een van haar oogjes gaat open. Als ze me ziet staan doet ze een klein dansje, en ik doe met haar mee.
- Meer foto’s en verhalen over de housesit vind je ook op Bente’s Instagrampagina.
- Haar eerste blog over de housesit in Oxford vind je hier.
