Ergens op de wereld in je eentje op een huis passen: hoe is dat? En hoe gaat dat precies in z’n werk? Flow’s Bente probeert het als housesitter in Engeland.
In een lege trein zit ik bijna tegen het raam geplakt. Ik wist van mijn vorige housesit al hoe mooi het Engelse landschap kan zijn, toch blijf ik me keer op keer verbazen over de voorbijkomende dorpjes die zich bijna lijken te verstoppen in al het groen. Ik ben op weg naar Oxford. Deze keer met een rolkoffer in plaats van een zwaarbepakte rugzak, en ook met minder zenuwen dan de vorige keer.
Toch vind ik het best spannend. Is het huis net zo mooi vanbinnen als vanbuiten? Ga ik me thuisvoelen in een vreemd huis? En zullen de bewoners net zo aardig zijn als die van de eerste sit, of heb ik toen gewoon geluk gehad? Echt veel tijd om erover na te denken heb ik niet, want de trein rijdt het station binnen en ik zie Moyne, de eigenaar van het huis, al naar me zwaaien.
Vanaf onze eerste handdruk loopt alles vanzelf. In de auto onderweg naar het huis praten we wat over Trustedhousesitters.com, de website die dit allemaal mogelijk maakt, en over Nederland en hoe dol ze daarop is. We zijn net aanbeland bij haar elf kleinkinderen en waar ze allemaal wonen, als we de oprit oprijden.
Moyne draait de deur van het slot en het kost me moeite om mijn onderkaak braaf op zijn plek te houden. De keuken lijkt meer op een serre, met van die fijne vensterbanken waar je in kunt zitten en met openslaande deuren naar de grote tuin. De zitkamer heeft zo’n typisch Engelse leunstoel en meer boeken dan ik in mijn hele huis heb (en dat zegt wat). Mijn slaapkamer blijkt een oude kinderkamer te zijn en is zoeter dan zoet, inclusief open haard en kussens met ruffles. Het belangrijkste van alles is dat ik meteen op mijn gemak ben. Het voelt goed om hier te zijn.
Ik word meteen aan de keukentafel gezet en krijg soep met een stukje quiche. Dat ik al heb gegeten, doet er niet toe. Nog voordat ik uitgegeten ben, kondigt ze aan dat we alweer de auto instappen. Oxford is een mooie stad en ze wil me rondleiden voordat ik er de dagen erna alleen naartoe ga. Ze laat me de mooiste boekwinkel zien, we doen wat boodschappen en ze vertelt uitgebreid hoe het bussysteem werkt.
Eenmaal thuis wordt er weer goed voor me gezorgd. We dineren met z’n allen en rond acht uur stuurt Moyne me naar boven met een kop thee in de hand. Morgen vertrekken zij en haar man, en zwaai ik ze uit. Heel even voelt het alsof ik het twaalfde kleinkind ben en niet de oppas van huis en hond.
Het geeft meteen antwoord op de vraag die veel mensen me stellen als ik vertel wat ik doe: ‘Is dat niet gevaarlijk dan? En hoe weet je of je mensen kunt vertrouwen?’ Niet, je weet het natuurlijk nooit 100% zeker. Toch hebben we er vertrouwen in. Ik in de eigenaren en zij in mij. Dat is het mooie aan dit concept: zonder elkaar echt te kennen vertrouwen we erop dat het goed is.
- Meer foto’s en verhalen over de housesit vind je ook op Bente’s Instagrampagina.
