Ergens op de wereld in je eentje op een huis passen: hoe is dat? En hoe gaat dat precies in z’n werk? Flow’s Bente probeert housesitting in Engeland.
Tijd is iets raars. Het ene moment lijken de wijzers van de klok bijna stil te staan, het andere moment gaan ze veel te snel. En zo ben ik plotseling tien dagen verder. Het is mijn laatste ochtend in het oppashuis en over precies 24 uur zit ik weer in de trein richting Nederland.
Mijn uren vullen ging een stuk makkelijker dan ik dacht. Het avontuur zocht ik iedere dag op met een wandeling door de omgeving. Soms een rondje van zes kilometer, vaak een route van vijftien of meer. Ik sjokte door weilanden, stond gemiddeld drie keer per dag in de koeienvlaai en heb heel wat staarwedstrijden met schapen gehad.
Ik verdwaalde bijna continu en soms vloekte ik alles bij elkaar omdat de routebeschrijving er weer eens naast zat (en ik overduidelijk niet). En vaker dan ik wilde moest ik lastige keuzes maken waar niemand me bij kon helpen. Of ik door dat ene weiland ging waar zo’n dertig koeien precies op mijn pad stonden, of toch maar onder het elektrische hek doorging, bijvoorbeeld (ik koos voor de tweede optie en bracht het er levend vanaf). Het was heerlijk om zolang buiten te zijn, ongeacht het weer, en te vertrouwen op mijn eigen instinct. De rest van de tijd bracht ik door in het huis. Ik schreef wat, las af en toe een paar bladzijden en keek onder de noemer ‘cultuur opsnuiven’ in recordtempo alle films met Hugh Grant erin.
Verveeld heb ik me niet, eenzaam was het af en toe wel. Ik miste het om ervaringen met iemand te delen. Om samen in een café naar mensen (of in dit geval koeien) te kijken en de uren weg te kletsen. En hoewel ik af en toe wel tegen de katten aanpraatte (je moet wat), was het niet hetzelfde als iemand om je heen hebben.
En tegelijkertijd was dat precies wat ik zo leuk vond aan het oppassen. Dat je leeft als een local en niet als toerist. En dat je eigenlijk nooit alleen bent, omdat iedereen een oogje in het zeil houdt. De buren kwamen af en toe kletsen, met een aantal dorpsbewoners hield ik een praatje en een vriendin van de eigenaar van het huis nam me zelfs mee naar de bioscoop in een stadje niet ver van het dorp vandaan.
Vaak heb ik me zorgen gemaakt over hoe ik mijn tijd zou vullen. Of ik eenzaam zou worden en wat ik op zo’n moment dan zou doen, en of alles wel goed zou gaan. Blijkt maar weer eens – en ik hoor hier de stem van mijn vader in mijn hoofd – dat al die vraagtekens niet nodig zijn. “Alles loopt wel los,” zegt hij vaak. En dat deed het.
- Bentes eerste blog over housesitting vind je hier.
- Meer foto’s en verhalen over de housesit vind je op Bentes Instagram-pagina.
