Hardlopen zonder doel

Ook zonde: heb je wel dat persoonlijk record gehaald, maar niets gezien van de weg ernaartoe. Journalist en hardloopdebutant Fleur Baxmeier pleit voor slow running.

Naarmate het lopen een vaster onderdeel van mijn leven werd, kreeg ik steeds vaker de vraag: “Wat wil je bereiken?” Welja, een keer de Singelloop in Utrecht uitlopen, dat leek me een leuke ervaring. Puur om mee te maken hoe het is om aan zo’n evenement mee te doen, niet om ‘een strakke tijd neer te zetten’, zoals een vriendin opperde. Ik hoef van mezelf niet steeds harder of langer te lopen – er zijn al zo veel prestatiegedreven activiteiten in mijn leven.

Laat hardlopen vooral iets blijven wat niet moet, maar mag. Zo vaak en zo lang als ik leuk vind. Toch? Die visie wordt onderschreven door voormalig langeafstandsloper Hans Koeleman, die in de jaren tachtig tien keer Nederlands kampioen werd en twee keer meedeed aan de Olympische Spelen. Was het toen zijn doel om de beste tijd neer te zetten, tegenwoordig loopt hij in het pikkedonker lange, langzame tochten van zes tot acht kilometer per uur.

“Jaren geleden werd ik in Zuid-Afrika geïnspireerd door een vriend die rond middernacht de deur uitging om over heuvels en stranden te rennen. Hij kon daar zo mooi over vertellen dat ik dacht: dat wil ik ook. Na twee uur merkte ik dat ik begon te zweven en letterlijk aan het glimlachen was, zo bijzonder vond ik het.” Jarenlang rende Hans ’s nachts door de duinen en de valleien van Schoorl, soms met andere mensen erbij. Daar bleek zo veel animo voor te zijn dat hij op het idee kwam om er een lang weekend van te maken.

Dark Sky Running Camp was geboren: drie dagen op Oost-Terschelling – een van de stilste en donkerste plekjes van Nederland – waar verschillende nachtelijke, langzame hardlooptochten worden georganiseerd. “Je ziet niks, je praat niet, alles is stil en onverlicht. De enige communicatie is die met jezelf. Dat is een diep, persoonlijk gesprek, een ervaring die zorgt voor een staat van pure ontspanning.”