Wat gebeurt er toch allemaal, en hoe gaan we met alle veranderingen om? Op ons blog vertelt steeds iemand van het Flow team hoe zij de dingen aanpakt: praktisch en in het hoofd. Deze keer: Irene over haar pubers in deze tijd.
Deze week moest ik weer even een traantje laten. Dat hoort er blijkbaar bij in deze tijd. En gelukkig is iedereen daar best open over tegenwoordig. Had ik de eerste week vooral last van een overweldigend gevoel en de tweede week van de spanning, deze week worstelde ik vooral met hoe het is voor de pubers. Want laat ik eerlijk zijn: zelf heb ik nu best een beetje mijn draai gevonden.
Ik kan thuiswerken, mijn strijkkamer heb ik omgetoverd in gezellige werkkamer en mijn boeken heb ik meditatief op kleur geordend. En om toch het gevoel te hebben dat ik ergens controle over heb, heb ik de komende drie weken al bezorg- en ophaaltijden bij de supermarkt vastgelegd. Ik maakte een legpuzzel om dat piekerhoofd stil te krijgen en startte met online mindfulness-sessies via Zoom. Alles bij elkaar red ik me eigenlijk dus best wel aardig. Ik vind mijn weg wel, en probeer vooral oog te houden voor wat wel kan, wat wel lukt, wat wel goed gaat.
Maar dan de pubers. Ik heb er twee in huis. En zeventienjarige zoon, een enorm sociaal dier, liet mij deze week een filmpje zien dat hij had gemaakt. Hij had allerlei mooie momenten met zijn vrienden achter elkaar geplakt. Koningsdag, festivals, voetbalwedstrijden, schoolopdrachten, feestjes, z’n weekje Albufeira, boottochtjes, kroegentochten. En ik zag een filmpje vol blije zeventienjarigen. Ze zongen, ze voetbalden, ze lachten, ze hingen over elkaar heen, ze zaten opeen gepakt op een bootje, ze doken met z’n allen het water in, ze stonden innig gearmd, ze lalden (dat was na het stuk waarin ik allerlei shotjes langs zag komen).
Het filmpje duurde maar twee minuten. Maar in die twee minuten kwam alles voorbij wat ik alle pubers juist nu zo gun. Uitgaan. Keten op school. Gek doen. Sporten. Leren op school. Chillen. Lachen. Maar vooral: zorgeloos leven. En daar kwamen ze dus: die tranen.
Het is wat het is, ook voor hun. Maar gelukkig maken zij er ook weer wat van, ik ben trots hoe die pubers ook in deze tijd hun weg vinden. En ik ben dankbaar voor alle mindfulness lessen van afgelopen jaren. Want door mindfulness leerde ik toch vooral in het nu te leven. Iets wat pubers als geen ander kunnen. Heerlijk. En nu hun kracht.
Tekst Irene Smit Fotografie Daniel Roe/Unsplash.com
