Irene: Slow. Het woord is zo magisch. En het roept herinneringen op aan vroeger, toen we gingen slowen in de brugklas, met die knappe jongen, op ons eerste klassenfeest. En er zijn natuurlijk heel veel mooie liedjes over ‘take it slow’. Bovendien maakten we in Amerika een heel boek over rustig aan doen: A book that takes its time, en staat er ‘een tijdschrift zonder haast’ op elke cover van Flow. Omdat we weten dat het leven zo veel mooier is als je de tijd neemt, rust zoekt, kunt genieten in plaats van altijd maar jagen.
Maar stiekem ben ik in de praktijk van de andere kant. Ik wil eigenlijk altijd graag snel. Heb geen geduld. Wil nog zo veel. En dat moet allemaal nu. Op de redactie sta ik een beetje bekend als Miss Ongeduld. Hoezo wachten, hoezo eerst uitzoeken, hoezo mensen de tijd geven? Ik heb het alweer geroepen, opgelost, aangepakt of ben met een nieuw voorstel gekomen.
Thuis ben ik ook niet zo iemand die eens lekker uitgebreid gaat koken, de tijd neemt om rustig groenten te snijden en het eten te laten pruttelen. En dan is er nog iets in de liefde, waarbij ik eh… snel wil weten of dit het dan is en duidelijkheid wil. En als er op dat vlak iets opgelost moet worden, moet dat ook meteen. Boos gaan slapen en ’s morgens verder zien? Gaat niet lukken, alles moet aangepakt, nu en direct.
Wat dat betreft ben ik een beetje jaloers op Astrid. Zij heeft zo veel meer geduld. Zit niet overal bovenop met een soort turboknop in haar hoofd. Kijkt even de kat uit de boom, broedt een nachtje op een antwoord of een reactie, kan uren stoppen in de details om dingen écht mooi te maken, zoals nadenken over de kleur van de zijkant en het materiaal van het ringetje van de Flow Agenda.
Zou je ermee geboren worden, met slow- of haast-genen? En zou je er iets aan kunnen veranderen? Of zou het gewoon langzaamaan allemaal wat trager worden, en komt slowheid met de jaren? Ik kan me erop verheugen om straks, als ik tachtig ben, echte rust te voelen. Dat ik ’s middags een uurtje ga slapen en verder ook niet meer zo veel hoef. Dat ik wakker word en ook blij ben met mijn dag als ik eerst een wandelingetje maak en daarna een mooi boek lees.
Of zou er dan toch ook weer haast komen? Henny Vrienten (mijn held, van Doe Maar) vertelde in DWDD dat hij, nu hij zeventig is, ineens weer haast heeft. Want hij wil nog zo veel. Nog dat liedje schrijven, nog dat optreden doen, nog die samenwerking aangaan. En ja, ik dacht: gas erop. Take it slow? No.
Astrid: Gelukkig kwamen toen alle mooie verhalen voor Flow 4 binnen. Over de slow-beweging, die over de hele wereld is uitgewaaierd, over waarom we ons zo vaak opgejaagd voelen en wat je eraan kunt doen. En we maakten een compleet slowdown-Zomerpakket om er zo’n lekker trage zomer van te maken (vanaf 18 juni in de winkel). Dus ach, komt best goed hoor, met Irene :).
- Lees meer in Flow 4-2019.
Fotografie Danique van Kesteren
