Het zit een beetje in ons, we geven het maar toe. Je eigen leven vergelijken met dat van iemand anders. Mensen van wie je soms zelfs denkt: die leiden het leven dat ik eigenlijk had gewild. De broer die in een tiny huisje in de binnenstad gaat wonen en aan het ontspullen is. De freelancer die niet te veel werk aan wil nemen omdat ze een digital nomad is – en als er niet gereisd kan worden dan valt er ook niet veel te digital nomaden. De vriendin die zich laat omscholen tot edelsmid. Iemand die verhuist naar het buitenland. Al die verhalen werken als een soort spiegel. Oei, moeten we ook niet eens…
Soms, dat geven we ook maar toe, is het gewoon een tikkie jaloezie, en we zijn niet trots op dat gevoel. Maar meestal, en dat werkt leuker, is het vooral de kunst afkijken van mensen die het leven voordoen. Ze doen iets waar je zelf niet op gekomen was, maar wat wel heel inspirerend werkt.
Natuurlijk is het interessant om af en toe te denken: doe ik nog wat ik moet doen? Ben ik geworden wie ik wilde zijn? En zo niet: hoe erg is dat? Of zal ik nog aan wat knoppen draaien zodat mijn verhaal een andere wending krijgt? Je leest er meer over in het verhaal ‘Afscheid van wie we willen zijn’ in Flow 1.
Het komt erop neer: je bent eigenlijk nooit af. En hoe oud je ook bent, dat mag je altijd blijven denken. Het geeft rust (want nooit af is ook: nooit perfect). En het geeft kansen, want het betekent dat je altijd weer een nieuw avontuur kunt beginnen. In het groot, maar ook (meer ons pakkie-an) in het klein. Wij vinden het leuk om zo te blijven denken. Dat altijd alles weer anders kan worden, door een nieuwe liefde, een verhuizing, een cursus of voornemen. Hoe jong of oud je ook bent.
- Deze editorial is te vinden in Flow 1.
Fotografie Danique van Kesteren
