De zachtheid die ze vroeger thuis had gemist, vond Adelheid Rossen terug toen haar moeder alzheimer kreeg. ‘Ik zag eindelijk die andere kant waar ik altijd naar gezocht had. Dat was een groot geschenk.’ Voor Flow 4 interviewden we theatermaker, actrice en artistiek leider Adelheid Roosen over haar verleden, heden en toekomst en op ons blog een preview van het interview.
Verleden
‘Ik was een wild kind – tenminste, dat vond mijn moeder. Zij probeerde me mijn hele jeugd te temmen. Maar ik was niet te temmen. Ik bevroeg altijd alles. Waarom zijn de regels zoals ze zijn? Ik vond dat veel regels alleen maar bestonden om onderscheid te maken tussen mensen. Wie hoort er wel bij en wie niet?’
Heden
‘Eind jaren negentig belde een medewerker van Theater Zuidplein in Rotterdam me. Hij zei: ‘Ik heb hier vier jonge Marokkaanse vrouwen zitten, geen professionele actrices. En jij moet met hen een voorstelling maken, want ze ontploffen. Ze worstelen met een dilemma en dat moet eruit.’ Ik zei: oké. En even later zaten die vier jonge vrouwen bij mij in de keuken, voor een kennismakingsgesprek. Er was meteen een klik, ik wist intuïtief waar het over ging. Het ging over autonomie en loyaliteit. Ze wilden uit de gevangenis van hun familie breken. Maar ze wilden ook loyaal blijven aan hun familie. Ik zag dat die jonge vrouwen hetzelfde gevecht leverden als ik destijds.’
Toekomst
‘Op een dag zei mijn moeder, toen mijn zus en ik bij haar op bezoek waren: ‘Ik heb een nieuwe bakker gevonden.’ Ze zette een bonbonschaaltje op tafel met daarop dikke plakken rauwe biefstuk, met boter besmeerd. Dat zette ze plompverloren tussen haar Wedgwood-koffiekopjes. Er ging een schok door ons heen. Mijn zus en ik dachten dat ze door het overlijden van mijn vader een beetje triest en vergeetachtig was geworden. Maar in één klap wisten we dat ze alzheimer had.’
Het complete interview met Adelheid Roosen is te lezen in Flow 4, verkrijgbaar in diverse winkels of via onze webshop.
Tekst: Renate van der Zee Foto’s: Bonnita Postma
