Ernst-Jan Pfauth, mede-oprichter van De Correspondent, leed aan een soort chronische ontevredenheid. Totdat hij zich realiseerde dat hij alleen maar bezig was zijn honger te stillen naar meer en beter.

“Mijn leven begon pas echt toen ik achttien was en wegging uit mijn geboorteplaats. Alphen aan den Rijn was goed geweest, maar ik had er geen seconde langer moeten blijven. Ik herinner me een fietstocht van school naar huis twee jaar eerder. Ik dacht alleen maar: ik wil weg! Het is niet dat ik geen fijne jeugd heb gehad, maar ik wilde de wereld in, naar Amerika, New York.

Net als mijn twee jaar jongere zus trouwens. Vanaf het moment dat het kon, is ze altijd op reis. Ik kom uit een gezin waarin veel kon en mocht, al waren mijn ouders in mijn beleving erg beschermend. Toen mijn vrienden op hun zestiende naar Lloret de Mar-achtige plaatsen op vakantie mochten, staken mijn ouders er een stokje voor dat ik meeging. Ze doen alsof ze het niet meer weten, maar ik weet het nog wel. Ik had er de pest in, maar maakte er geen ding van. Ik had het gevoel dat mijn tijd nog wel zou komen. Ik was een rustig en ook wel een verlegen kind. Kon urenlang legoën op mijn kamer, bouwde een wereld op een kleed en daarin woonde ik met mijn fantasie.

Toen ik ouder werd, maakte de lego plaats voor de computer en het internet. Ik bouwde websites: zette bijvoorbeeld een site op voor muziekrecensies. Op school deelde ik gratis cd’s uit in ruil voor een recensie en daar zocht ik dan weer advertenties bij. In die tijd zaten we net voor en in de dot-com bubble. Het geloof in internet was oneindig.

Lees ook: Pijn, onrust of stress? Zo word je weer ‘dirigent van je eigen lijf’, vertelt ademcoach Nikki

Mijn vader, die chef nieuwsdienst was bij dagblad Rijn en Gouwe, hielp me met de boekhouding. Mijn ouders stimuleerden me in mijn ondernemerschap. Ook om me heen was iedereen met internet bezig. Vrienden bouwden websites en begonnen blogs. Iedereen die ik van toen ken, doet nu iets in die richting.

Dankboek

In de maanden voordat mijn zoon Micha werd geboren, maakte ik voor De Correspondent een serie over zelfhulpboeken en wat we daaruit konden leren. Aanvankelijk koos ik voor boeken over productiviteit. Ik werd daar op aangesproken door lezers. Besprak ik die zelfhulpboeken alleen maar om beter te worden, nog actiever? Gaandeweg ging het meer de kant op van het zoeken naar voldoening en hoe je dat kunt bereiken.

Dat is uiteindelijk een boek geworden, het Dankboek. In het tonen van dankbaarheid heb ik een ritueel gevonden dat me dagelijks herinnert aan alles wat ik heb en dat me openstelt om daarnaar te kijken. Het zijn geen nieuwe inzichten; ik noem mezelf ook nooit de schrijver van het Dankboek, maar de maker. Door deze andere zienswijze lukt het me beter om te zijn met wat is.”