Bente van de Wouw van @tobehonestnl is eerlijk. Over miserabele momenten, therapiesessies, spring-een-gat-in-de-luchtdagen en het leven zoals het is. En ze maakt er illustraties over. Deze keer: waarom is vrienden maken zo moeilijk?
Ik heb vrienden. Eén woont in het noorden van het land, de ander in het oosten (en soms in het buitenland) en ik woon in het zuiden. We zien elkaar dus niet zo veel. Gelukkig heb ik ook vlak bij me een fantastische vriendin. Ik ken haar al van kinds af aan en hoewel we even geen contact meer hadden, voelt het sinds een paar maanden weer als vanouds als ik haar zie. En dan is er de vriendin die ik leerde kennen via het werk, die een stukje verderop woont maar met wie ik elke paar weken klets via spraakmemo’s.
Ik heb dus niets te klagen. Ik heb fijne mensen om me heen waarmee ik de hindernissen, de hoogtepunten en de zo-zo-dagen kan bespreken. Maar toch, tóch voel ik me soms eenzaam. Dat merk ik pas nu ik na tien jaar even geen relatie meer heb en al die lieve vriendinnen ook druk zijn met hun eigen levens en, in sommige gevallen, partners.
Een weduwe van 76
En dus lijkt het me fijn: een vriend erbij. Eentje die past bij wie ik geworden ben, die net als ik houdt van wandelen en avontuur maar net zo graag thuis zit met een boek. Die net als ik ook een beetje alleen is, en ook verlangt naar een goedemorgen en een slaap lekker en een hoe was je dag. Nu klink ik een beetje alsof ik 76 ben en weduwe in plaats van een 27-jarige met een rijk leven, maar het zij zo.
De intentie is er dus, zo’n nieuwe vriendschap vinden. Probleem is dat ik helemaal ben vergeten hoe je een nieuwe vriend maakt. Als kind leek het zo makkelijk. Waren er schoolpleinen en klaslokalen en sportclubjes. Had je geen last van angsten of onzekerheden en dacht je ook niet zo veel na. Zag je een leuk kind, dan liep je daar gewoon op af en vroeg je: “Wil jij mijn vriendinnetje zijn?”. En in de meeste gevallen knikte dat leuke kind dan van ja en dat was dat. Nieuwe vriend.
Hangplek voor volwassenen
Als volwassene is het een stuk lastiger, heb ik ontdekt. Er zijn genoeg dating-apps, maar op zoek naar de liefde ben ik niet. Er zijn geen schoolpleinen meer en met mijn werk vanuit huis is er ook geen hangplek met een koffie-automaat. Ik denk dat er maar weinig leeftijdsgenoten in een clubje zitten en ik vraag me af wat er zou gebeuren als ik op iemand afstap en de vraag stel die vroeger zo vanzelfsprekend leek. Ik denk dat het me een vreemde blik en een groot gevoel van schaamte zou opleveren, geen nieuwe vrienden.
Stom eigenlijk, want ik weet dat ik niet alleen ben in mijn gevoel. Pas geleden zag ik in een Facebook-groep een bericht van een onbekende leeftijdsgenoot, die zich afvroeg waarom het als volwassene zo moeilijk is om nieuwe vrienden te maken, terwijl zo veel van ons zich alleen voelen. Ik vraag me dat soms ook af, en heb net als die leeftijdsgenoot ook de antwoorden niet. Maar ik weet wel dat dat bericht me minder eenzaam liet voelen, en ik hoop dat dit stukje tekst hetzelfde voor jou doet. Dan komen die nieuwe vrienden, met een beetje werk en moeite en klein beetje ballen, hopelijk vanzelf.
- Op haar account @tobehonestnl schrijft (en tekent) Bente over allerlei onderwerpen rondom mental health.
- Lees ook de andere columns in de serie ‘Bente is eerlijk’.
Tekst en fotografie Bente van de Wouw
