Lessen van een tiny house

Karin Prins en haar man Gijsbert volgden hun droom: met twee kinderen en een hond gingen ze in een tiny house wonen. Twee jaar later maakt Karin de balans op: is het echt zo idyllisch, met z’n vieren leven op 25 vierkante meter?

Het is stil in Kleinhuizen. De zon is net onder, de lucht kleurt roze en de paarden staan roerloos in het veld. In de schommelstoel kijk ik vol bewondering naar een foto op Instagram: een prachtig berglandschap op grote hoogte. Op de voorgrond staat een vrouw. Ze draagt een hippe hoed, een smetteloze outfit en lacht opgetogen – alsof ze onderweg is naar een feestje. Als ik op een bergtop sta, is dat in mijn afritsbroek, met een rood hoofd en met mijn haar nat van het zweet onder een verfomfaaid petje. De wereld op Instagram is vaak mooier dan de werkelijkheid. Draag ik daar eigenlijk zelf ook niet aan bij, vraag ik me af. Want de Instagram-foto’s van ons leven in en rond ons tiny house zijn idyllisch en zonnig. Niets wijst op wat we hebben opgeofferd, drie jaar geleden. Toen we in ieder vrij uurtje letterlijk aan onze droom bouwden: een tiny house om permanent met ons gezin in te wonen. Op Instagram deel ik geen beelden van het niet uit bed willen komen op een koude winterochtend, als de kachel nog op stoom moet komen. Geen foto van hoe ik naar een aanrecht vol afwas staar en heel erg een vaatwasser mis. Of van het schoonmaken van het droogtoilet: een onplezierig klusje. Was ik dit avontuur aangegaan als ik dit allemaal eerder had geweten?

Ons tiny house verplaatsen is een complete operatie.

Juni 2017. Ons tiny house draait voor het eerst de weg op. Met samengeknepen billen rijd ik er in de auto achteraan. Na een jaar bouwen, netwerken en gesprekken voeren met gemeenten en grondeigenaren is de dag van het transport aangebroken. Ons droomhuis, dat wordt getrokken door een rode tractor, rijdt tergend langzaam. Niet veel later gebeurt waar we al bang voor waren: een lager van de trailer breekt af. Vanaf dat moment gaat er veel mis. Om een lang verhaal van stress en nagelbijten kort te maken: pas dagen later komen we eindelijk – met behulp van een dieplader – op onze tijdelijke plek terecht, een camping in Bilthoven. Een paar weken later horen we, inmiddels van de schrik bekomen, dat de gemeente waarmee we al een jaar in gesprek zijn toch geen mogelijkheden ziet voor tiny houses. We kijken elkaar opnieuw vragend aan: waarom willen we dit?

Nu denk ik niet vaak meer aan deze periode, aan de onzekerheid en tegenslag. We zaten in de voorhoede van de tiny house-beweging en er moest nog zo veel worden uitgezocht over het bouwen van ons eigen, deels zelfvoorzienende huis en hoe je daar legaal in kon wonen. Toch had ik het niet willen missen. Dat we dit allemaal hebben doorstaan en nu wél tijdelijk wonen in het prachtige Tiny Village Kleinhuizen in Nieuwegein, geeft veel vertrouwen in elkaar en in het vervolg van ons avontuur.

Als selfcare niet (meer) werkt: dit kan helpen bij stress en somberheid

Als je andere keuzes maakt, vinden mensen daar wat van.

Niet iedereen klapt enthousiast in z’n handen bij het horen van ons tiny house-verhaal. En dat is goed: kritisch meedenken heeft ons geholpen bij het maken van de juiste keuzes. Maar we krijgen ook negatieve reacties en soms lijken mensen het ons te misgunnen: “In een tiny house wonen maar wel auto blijven rijden is nog steeds heel milieuvervuilend.” En: “Wat zielig, die kinderen, met zo’n kleine slaapkamer en zo weinig speelgoed.” Alsof veel buiten struinen in een sociale mini-gemeenschap – inclusief speeltuin – geen rijkdom is. We zijn hippies, tokkies en zwervers genoemd, maar we zijn gewoon Gijsbert en Karin die heel graag zelf een huis wilden bouwen om klein in te leven.

Gelukkig kwamen er vooral geweldige mensen op ons pad. Vrienden die ons direct begrepen en steunden. Onbekenden die ons hielpen bij de zoektocht naar een locatie. Andere gezinnen die ook van de gebaande paden afwijken in hun manier van wonen en leven. En natuurlijk de buren met wie we nu Kleinhuizen vormen. Een bijzonder stel mensen, vol goede energie, met wie we op een kale vlakte een levendig bloem- en dierrijk dorpje bouwen. Ik heb de afgelopen jaren geleerd om me te richten op mensen die me moed geven, die anders durven te denken en het beste met ons voor hebben.