Go to content

Dina Nayeri’s verleden

Dina Nayeri’s verleden

Ooit woonde de Iraanse schrijver Dina Nayeri in Amsterdam en haar roman Schuilplaats speelt zich daar voor een groot deel af. In haar huidige woonplaats Londen vertelt ze hoe ze haar verleden achter zich liet.

“De jaren voordat ik naar school ging, zijn een beetje vaag in mijn hoofd. Mijn Maman was dokter en mijn vader, Baba, tandarts. We gingen vaak naar het dorp waar mijn vader was opgegroeid. Het was er landelijk, nog helemaal het oude Iran – dus ik weet hoe het is om de hele dag met de kinderen uit het dorp te spelen, in de aarde te graven en fruit te eten dat we net uit de bomen hadden geplukt. Het leek niet op het leven dat we thuis hadden, in Isfahan, een stad in het midden van het land. Daar hadden we een mooi huis met gele trosrozen in de tuin en een zwembad.

De Iraanse Revolutie in 1979, mijn geboortejaar, zorgde voor enorme veranderingen in ons land. Vrouwen werden gedwongen een sluier te dragen en hun rechten werden ingeperkt. Mijn ouders behoorden tot een groep universitair geschoolde Iraniërs, en onze kennissenkring bestond voornamelijk uit academici en activisten. Mijn moeder zou zichzelf nooit als feminist bestempelen – ze vindt het vreselijk als ik dat zeg – maar volgens mij is ze het wel. En ze was op veel meer manieren progressief. Ze zat als het ware gevangen in de Islamitische Republiek en verlangde naar vrijheid.

Cultuurshock

Mijn schooltijd herinner ik me nog wel goed. In het begin ging ik naar een lief peuterspeelzaaltje en ik leidde een gezellig en comfortabel leven met mijn ouders en broer Daniel, die drie jaar jonger is dan ik. Daarna moest ik naar een lagere school die werd gerund door de staat en dat was echt een cultuurschok. Na de revolutie was namelijk de islamitische wet van kracht geworden op scholen. Voor het eerst in mijn leven moest ik dingen verbergen en verplicht een hidjab dragen. Als je jong bent en ineens een sluier moet, is dat zó beperkend en benauwend. Vooral als je eigenlijk niet ­religieus bent. Ik denk dat er best wat ­meisjes zijn die vinden dat het bij hen en hun cultuur hoort om als zes- of zevenjarige onder een hoofddoek te worden gestopt. Dat het een manier is om zich verbonden te voelen met hun moeder. Maar mijn moeder had niets met het dragen van een hidjab. Bij mij thuis deden we ’m meteen bij de deur af als we binnenkwamen, en als we naar buiten gingen deden we ’m met tegenzin weer op.

Deel dit artikel
Flow nieuwsbrief Flow nieuwsbrief
Van mental health tot goed nieuws

Flow nieuwsbrief

Wil je nog meer verhalen van Flow? Een keer per week versturen we een mail met onze best gelezen artikelen, fijne tips en aanbiedingen.

^