Bente liep de mooiste tocht van Nederland (N70 wandelroute)

‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.’ Met deze quote van Pippi Langkous als inspiratiebron stapt online editor Bente uit haar comfortzone om op avontuur te gaan. Dicht bij huis en verder weg. Dit keer: de N70 wandelroute in Berg en Dal (Nijmegen).

Het is nog donker als ik uit bed stap. Ik kijk op de klok, 04:45 uur. Hoewel ik over een uur pas hoef op te staan, ben ik zo opgewonden dat ik niet meer kan slapen. Samen met mijn vader loop ik vandaag de N70 wandelroute in Berg en Dal, een dagtocht die al lang boven aan mijn verlanglijstje staat. Op elke website en blog over buitenleven zie ik hem terugkomen, en vaak wordt het de mooiste wandeling van Nederland genoemd. Omdat het dik een uur rijden is naar het startpunt, en we de zaterdagdrukte voor willen zijn, vertrekken we vroeg.

In het buitenland

De zon komt net op als we om half acht ’s ochtends vertrekken bij Hotel-Restaurant ’t Spijker. Hoewel we gewoon in eigen land zijn, krijg ik door de lieflijke omgeving en de heuvels het gevoel dat ik ergens in Duitsland ben, of in Oostenrijk.

Het is niet moeilijk om de eerste bewegwijzering te spotten; een groene strook op een lantaarnpaal, en al snel brengt een reeks van die groene stroken ons naar de eerste helling. We staan even stil, kijken naar de weg met huizen aan weerszijden die alsmaar omhoog, omhoog, omhoog loopt en lachen daarna schaapachtig naar elkaar. We durven niet te zeggen wat we waarschijnlijk allebei denken: ‘shit’.

N70

Goede oefening voor Santiago de Compostela

Dat de tocht van bijna vijftien kilometer pittig wordt, dat is een gegeven. De N70 wandelroute met acht ‘bergen’ wordt vaak gelopen als oefening voor de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela. En dat is niet zo gek, want het is één van de weinige tochten in Nederland waarbij het constant klimmen en dalen is. Een beetje huiverig begin ik aan mijn eerste klim met mijn vader achter me, het enige geluid is het fluiten van de vogels en mijn eigen, zware ademhaling.

Als we eenmaal boven zijn, brengen een smal paadje en een trap ons van de bewoonde wereld naar een oase. Overal waar ik kijk, zie ik groen. Er zijn weilanden, in enkele daarvan wat geiten, pony’s, paarden of koeien. Heggen dienen als natuurlijke afscheiding van die weilanden en we lopen over smalle paadjes terwijl het bos ons omringt. Vergeet Duitsland en Oostenrijk, het is hier net Engeland.

Stijgen en dalen

Veel praten doen mijn vader en ik niet, want met meer dan 500 traptreden, 290 meter klimmen en weer 300 meter dalen, is het behoorlijk hard werken. Dat is helemaal niet erg, we worden er rijkelijk voor beloond. Want wat een vergezichten, wat een schitterend afwisselend landschap en wat een geschiedenis. We lopen door het bos met op de achtergrond het geluid van een kabbelende beek, we zien in de verte het kleinste dorp van Nederland liggen – Persingen – en lopen door lieflijke valleien.

Op bordjes lezen we over de geschiedenis van het gebied, we komen genoeg plekken tegen om wat te eten of te drinken en elke keer als we denken dat we nu echt alles wel gezien hebben, worden we verrast door weer een mooi uitzicht, weer een ander landschap.

Met een voldaan gevoel komen we na vier uur lopen weer aan bij het punt waar we die ochtend zijn gestart. De kuiten van mijn vader branden, mijn knieën protesteren en we zijn lichamelijk uitgeput, maar ik zou het zo weer doen. De websites en blogs hebben niet gelogen. Dit ís de mooiste wandeling van Nederland die ik ooit heb gelopen. Mag ik nog een keer?