Miguel voelt dankbaarheid door zijn werk in de thuiszorg

Miguel Narings begon als regisseur en werkt nu fulltime in de thuiszorg, een baan die écht bij hem past. Hij vertelt erover in Flow 9.

Hoe ziet je dag eruit?

“Mensen vinden het heerlijk om eerst even te kletsen. Een kwartier, twintig minuten. Als je tachtig bent, is je netwerk klein. Contact is zo veel belangrijker dan een stofvrij huis. Natuurlijk, ik maak ook de bedden op en lap de ramen, maar ik vraag eerst: ‘Hoe gaat het met je?’ Ik hou van mensen en ik luister graag naar hun verhalen.”

Je regisseerde documentaires en videoclips. Hoe ben je in de thuiszorg beland?

“Op mijn dertigste maakte ik mijn eerste clip, voor het platenlabel Top Notch. Daarna deed ik van alles. Het liep heel goed, totdat er een paar jaar geleden even geen klussen binnenkwamen en ik moest leven van mijn btw-geld. Komt wel goed, dacht ik. Maar dat kwam het niet. Ik moest veel terugbetalen, dus begon ik in de thuiszorg als vakantiebaan, en werkte ik er ’s avonds bij in een hotel.

In no time had ik het geld terugverdiend. Het hotel heb ik opgegeven, maar in de thuiszorg ben ik gebleven. Vanaf dag één wist ik: dit past bij me. Het gaf me zo’n rust, niet meer hoeven bellen: ‘Heb je mijn factuur al gekregen?’ Ik zeg niet dat ik nooit meer zal regisseren. Maar sinds ik heb ervaren hoe een leven zonder stress is, wil ik niet meer anders.”

Wat maakt het werk zo mooi?

“De dankbaarheid die ik elke dag voel, krijg ik nergens anders. Mensen nodigen me uit voor verjaardagen, nemen me mee naar het theater en één cliënt noemt me zelfs haar ‘derde kind’. Daar staat tegenover dat het ook zwaar is om bijvoorbeeld iemand met dementie achteruit te zien gaan. Ik heb al een paar begrafenissen meegemaakt.

Een cliënt, ze was maar vijftien jaar ouder dan ik en echt een bijzondere vrouw, deed het voorkomen alsof de chemo haar beter zou maken, maar dat bleek helemaal niet zo te zijn. Op een dag kwam ik binnen, lag ze in een ziekenhuisbed bij het raam met haar telefoon. ‘Wat doe je?’ vroeg ik. ‘O, een beetje afscheid nemen van mensen. Ik denk dat ik nog één, twee dagen heb.’ Ik schrok me rot.”

Kon je nog iets voor haar doen?

“Ze wilde nog zo graag een keer ouderwetse beschuitbollen eten, dus heb ik de hele stad rondgefietst op zoek naar beschuitbollen. Nergens te vinden. Ik heb gebeld met de hoofdkantoren van supermarkten en vond uiteindelijk een bakkerij in Oosterhout die ze nog maakte. Met het ov zou ik er in drie uur zijn, maar ik moest nog naar een andere cliënt. Die avond is ze overleden. Nog steeds denk ik: was ik maar meteen gegaan, dan was ik misschien op tijd geweest.”