Bowie Redman: "In dit werk moet ik zelf altijd als eerste met de billen bloot"

Bowie Redman Barbiers (31) komt uit Amsterdam en praat, op verschillende manieren, over onbespreekbare onderwerpen en het gevoel achter het taboe.

Wat ben je aan het doen?

“Ik maak bespreekbaar wat ons menselijk maakt. Dat betekent dat ik taboes bespreek en juist ook het gevoel achter het taboe: de eenzaamheid of schaamte, omdat dat zo’n essentieel onderdeel is van wie we zijn. Vertellen dat je geen spijt had van je affaire, maar het eigenlijk fantastisch vond, doet niemand. Ik bespreek dat waarvan je denkt dat het het daglicht bijna niet kan verdragen. Zodat we ons meer verbonden voelen, vrijer, zonder schaamte – en volledig onszelf kunnen zijn. Van de dood tot neuspeuteren en ouderschap, ik bespreek dit soort thema’s in verschillende vormen: op social media, met bedrijven, ik geef workshops, interviews en meer. Allemaal met hetzelfde doel: ruimte creëren voor die menselijke gevoelens.”

Hoe begon je met dit werk?

“Mijn vader struikelde vier jaar geleden over een drempel en was op slag dood. Ik werkte toen als architect en opeens stond mijn zus in mijn kantoor. ‘Wie is er dood?’ vroeg ik. ‘Papa.’ Dat was zo’n schokkend moment. De periode erna viel ik staand in slaap en kon ik niet eens kleding verdragen omdat mijn lijf zo overprikkeld was; ik voelde me burned out. Over die diepgang van rouwen hoorde ik niemand, dus deelde ik op Instagram hoe mijn rouwproces écht was. Daar kwamen zo veel reacties op vol herkenning en dankbaarheid. Toen merkte ik: dit is nodig.”

Was je altijd al zo’n dappere prater?

“Ja, mijn moeder leerde me als kind goed te uiten wat ik voelde. En ik ben in een heel onconventioneel gezin opgegroeid. Mijn moeder werkte fulltime, ik ging dan naar de oppas. En als mijn moeder jarig was, kwamen al haar exen taart eten. Het dorp vond er wat van, maar ze leefde niet naar de maatschappelijke norm; ze leefde gewoon. Ik leerde dat niks gek is en je je eigen regels bepaalt.”

Welk advies heb je voor mensen die praten moeilijk vinden?

“Begin met schrijven als je niet wilt praten; doe zelfonderzoek. Je hoeft het aan niemand te laten lezen en zelf ook niet eens terug te lezen als je dat niet wilt. Maar het laat zien wat er in je hoofd speelt. Wat je misschien niet hardop durft te zeggen, kun je wel uit je pen laten komen.”