Piek woont op een zeilboot: "Naar buiten gaan is verslavend"

Piek woont op een zeilboot: “Het is verslavend, de behoefte om naar buiten te gaan”

Wonen op een zeilboot: omdat het vrij voelt, duurzaam is en avontuurlijk. Fotograaf Sanne Bovenberg sprak met Piek die ervoor koos met de elementen te leven.

Piek: “Van jongs af aan was ik ’s zomers met mijn familie op het water om te zeilen. Ik herinner me het zout, de geur van hout en een zwemvest tot aan mijn wangen. Hele dagen lag ik op mijn buik op de steigers om te vissen op krabben en garnalen, samen met mijn broer en zus. Op een gegeven moment was ik klaar voor mijn eerste missie: een jerrycan diesel halen in de zeilboot van mijn neef. Later scheurde ik in mijn eigen zeilbootje over de plas. Als ik op school zat, door het raam naar de bomen keek en zag dat het hard genoeg waaide, wilde ik altijd zo snel mogelijk naar het water.

Mijn ouders maakten ook weleens de oversteek naar Engeland met ons. Onvergetelijk. Heel lang alleen maar zee om je heen, tot de Britse krijtrotsen langzaam opdoemen. Ik weet nog dat mijn vader de nachten voor de reis nauwelijks sliep, steeds opnieuw maakte hij allerlei berekeningen over de stroming en koersen. Nu ik mijn eigen boot heb, ervaar ik eenzelfde spanning. Dat vind ik misschien wel het mooiste aan varen: het gevoel dat het midden houdt tussen verlangen en zenuwen. Met je hele huis de haven uitvaren, onder de brug door, over de Maas en door de sluis, dat is elke keer weer spannend. Aan het einde van de zomer ben ik gewend en kan ik relaxed schipperen.

De ruimte in mijn boot is knus en donker, ik leef er heel comfortabel. In de winter is het vechten tegen de kou en leg ik sokken gevuld met kattengrind neer tegen het vocht. Maar de beloning is groot: Nederland blijft prachtig vanaf het water. Het is verslavend, de behoefte om naar buiten te gaan; een meer op, of de zee. Waterhonger noem ik het weleens.”